viernes, 28 de noviembre de 2014

De cómo me arrancó una carcajada Karmelo Iribarren



                                           TANTO COLORÍN

                
                                     Voy como suelo ir siempre
                                     en invierno: gorra, chupa
                                     de cuero, zapatos negros
                                     de verdad, el paraguas a modo
                                     de bastón. Muevo un poco 
                                     la cabeza y veo mi reflejo
                                     en el cristal de una boutique.
                                     Hago un alto y me obsevo.
                                     Parece que me he confundido
                                     de plató, pero me gusta lo que veo.
                                     Sí, un tipo sólido, sobrio, serio,
                                     de los que ya no se ven.
                                     Sigo andando hacia La Concha.
                                     Tanta hostia y tanto colorín.
           
                                                       Karmelo. C. Iribarren



3 comentarios:

  1. Y lo contento y aliviado que se queda uno, sí señor

    ResponderEliminar
  2. ¡Qué difícil es poner eso en palabras! Y lo fácil que parece.

    Un abrazo, espero que pase este invierno poco a poco, pero sin parar.

    ResponderEliminar
  3. ¿Verdad que sí, José Luis? Es todo un maestro, Karmelo...

    Y el invierno irá pasando, aunque estos días parece estar muy cómodo entre nosotos...

    Un fuerte abrazo

    ResponderEliminar